De zomer loopt op zijn laatste benen, en dat betekent dat we nog maar een paar woensdagavondritten hebben voor we onze fietstenues inruilen voor winterjassen. Deze avondrit was misschien wel de warmste van het jaar, maar dat weerhield 10 dappere renners er niet van om het zadel te beklimmen. Want wie houdt ons tegen? Juist, alleen Wim blijkbaar.
Bij de start was er al meteen lichte paniek: “Waar is Wim?” vroegen sommigen zich bezorgd af. Niemand had hem gezien. Zou hij kilometers laten liggen? Zijn klassement in gevaar brengen? Of misschien, heel misschien, had hij eindelijk de smaak van een terrasje ontdekt zonder ons? Het mysterie bleef onopgelost, maar Choco besloot dat de klokken van de kerk als startschot genoeg waren: "We zijn weg, zonder Wim!"
Onze kapitein van dienst, René, had een speciaal ritje in gedachten, en dat zouden we geweten hebben. Kurt en René namen direct het voortouw en voerden het tempo stevig op. De eerste 10 km waren een waar genot met de wind in de rug; je zou bijna denken dat we konden vliegen. Maar zoals met alles wat goed is, kwam er ook hier een eind aan. Eerst wat zijwind, en toen de wind op kop kwam... was hij plots verdwenen. Geen reden tot klagen, behalve dat niemand meer wist welke kant we nu eigenlijk opgingen.
Via wat keren en draaien, op en neer, vonden we onszelf uiteindelijk in Eernegem. De terugweg liep via het groene lint, de oude spoorweg, en uiteraard onze geliefde gravelpaden. Altijd rechtdoor, en de finish was, zoals elke week, een avontuur op zich. Alleen deze keer stopten we niet bij de vertrouwde Vlas. Nee, we gingen voor iets unieks – de finishlijn lag bij Armenonville, een gezellig oud café met een ruim terras. Perfect voor een warme zomeravond als deze, waar de gesprekken over fietskilometers snel werden ingeruild voor gekoelde drankjes en sterke verhalen.
Op naar de volgende rit, met hopelijk ook Wim erbij. Want zonder Wim is het klassement toch net iets minder spannend!
Sec
Geen gegevens beschikbaar.