Met de herfst in aantocht en de zomerse benen al wat zwaarder, waren de tijden van volle pelotons duidelijk voorbij. Slechts vijf dappere NWO-ers en één gastrijder, Remco, trotseerden de zondagse winden. Een indrukwekkende stijging vergeleken met vorige week toen het peloton op een wel heel select gezelschap van twee stond.
De dresscode van de dag was verdeeld: vier korte broeken versus twee lange, een subtiele strijd om wie het meeste vertrouwen had in de weergoden. En terecht! Het weer viel mee, afgezien van die beruchte, onophoudelijke zuidenwind die als een ongenode gast door het landschap blies.
De Sec, altijd vol ambitie, had een pittige 78 km rit geprogrammeerd, want waarom niet? Met een rit naar Diksmuide op de planning, was het vooral een kwestie van zijwind, tegenwind, en heel af en toe... geen wind. Gelukkig vonden de Locomotief en de Cobra elkaar aan de kop, alsof ze een geheime afspraak hadden om elkaar het leed te delen.
Op de bekende 'Boterlandroute' besloot ook Burt zijn kans te grijpen en nam de leiding. Dit werd niet unaniem gewaardeerd door de achterhoede, aangezien Burt net iets meer gas gaf dan de gemiddelde NWO-er op een zondagochtend aankan. "Oppositie" zou het op politiek niveau genoemd worden.
Voor Diksmuide was er nog een verplichte tussenstop. Fotograaf Fillu kon de schoonheid van de zonnebloemvelden niet weerstaan. Het hele peloton poseerde geduldig terwijl Fillu zijn artistieke moment vereeuwigde.
Eenmaal in Diksmuide, na luide fluisteringen van het peloton, nam de kapitein een moedige beslissing: de geplande omweg werd ingekort. We stevenen direct naar Ramskapelle, en met de wind in de rug ging het plots zo vlot dat zelfs de zon mee leek te fietsen. Maar helaas voor de Fondateur, een extra lusje kon niet worden vermeden om de aankomsttijd in De Vlasschaard strategisch uit te stellen.
Eindbalans: 67 km op de teller, perfect op tijd om het glas te heffen op de nieuwste aanwinst van de Sec. Santé, Oliver!