Zondagochtend, een speciale dag voor de NWO-coureurs. Niet zomaar een ritje, maar een feestelijk ontbijt met de burgemeester in het Casino Kursaal. Het ontbijtbuffet was een culinair spektakel: croissants, spek met eieren, en liters koffie, alles wat de hongerige wielerbenen konden wensen... behalve voor Vosje. Die was afwezig bij het ontbijt, waarschijnlijk nog aan het bekomen van zijn zomerstage in het verre Zuiden of simpelweg omdat het voor hem nog te vroeg was.
De kapitein van dienst vandaag: Locomotief Fred, zoals altijd goed voorbereid. We wisten al meteen dat het geen slenteren zou worden. Snel de stad uit, weg van de drukte, richting het bosje, de blauwe bruggen en de vaart naar Plassendale. Maar voor we het goed en wel beseften, voerde Moteurtje het tempo flink op. Fred was nog niet op stoom, maar Moteurtje moest en zou die bilspieren laten werken – alsof hij nog een diesel had staan om weg te werken.
De route kwam ons ergens bekend voor, maar toch niet helemaal. Achteraf bleek Fred een geniale twist aan een oude bekende route te hebben gegeven door deze gewoon in de omgekeerde richting te rijden. De man blijft verrassen.
De wind blies stevig in het gezicht, vooral uit het oosten en zuidoosten, en de zon had blijkbaar een vrije dag genomen. Voorzitter Johan, altijd vooruitziend, had gelukkig zijn stuurverwarming aan staan. Dat was geen overbodige luxe. Vooraan bleven Fred en Moteurtje onvermoeibaar doordraaien, met af en toe een onverwachte verschijning van Vosje, die zijn slaapjetlag blijkbaar aan het wegtrappen was. Het tempo bleef aan de hoge kant, en toen we richting Houtave reden, brak er lichte paniek uit in het peloton. Zou Fred ons de gevreesde kasseien op sturen? Twee kilometer beuken over die verschrikkelijke stenen? Gelukkig, nee! Fred had genade en stuurde ons om de kasseienstrook heen.
Na de helft van de rit kregen we eindelijk wat windvoordeel, het moment waarop Cobra zijn kans rook en naar voren kwam. De terugweg verliep daarna vrij vlot en zonder incidenten, totdat Fred ons voor de finale nog even op het verkeerde been zette. Niet langs de vaart, maar via Zandvoorde en vervolgens over de grintweg in de Schorre. Een gewaagde zet, maar het peloton bleef netjes samen... tot Moteurtje zijn benen nog even wilde testen. Met een snelheid die je doet twijfelen of hij stiekem een motor had gemonteerd, vloog hij de laatste twee kilometer ervandoor. Niemand kon (of wilde) mee. Soloslim voor Moteurtje, en hij pakt daarmee zijn eerste niet-sprintzege van het seizoen.
Bij aankomst in café De Vlas was er echter maar één echte winnaar van de dag: Choco, de onbetwiste km-vreter van 2024! Een big smile op zijn gezicht en uiteraard moest er op getrakteerd worden. Schol, en tot de volgende!