Zaterdagavond, in de schaduw van de imposante Mont-Ventoux, was het zover. De NWO-ploeg verzamelde zich in Mirabel, een pittoresk dorpje dat recht uit een ansichtkaart lijkt te komen – of dat dachten we tenminste. Bij aankomst bleek ons vakantiehuisje er net iets anders uit te zien dan op de idyllische foto's. Wat ooit een 'chambre d'hôtes' moest zijn geweest, leek nu meer op een 'chambre d'hommage' aan de vervlogen glorie van de jaren '70. Maar ach, met een paar pintjes en Ricards op, zag alles er uiteindelijk een stuk beter uit. Zelfs het zwembad leek plots olympische kwaliteiten te hebben.
Tjess en Dirk namen het voortouw in de keuken en serveerden die avond een feestmaal van worstjes en broodjes, wat zonder protest werd verorberd. Het had niet veel gescheeld of er was spontaan een Michelinster uit de lucht komen vallen.
Na het diner barstte de discussie los, zoals dat gaat in elke goed georganiseerde wielerploeg. Moesten we sneller rijden? Trager? Een A- en B-ploeg oprichten? En hoe zat het met de veiligheid? Zelfs de stoerste renners werden even serieus. Gelukkig wist de voorzitter de discussie in goede banen te leiden. De consensus: beter communiceren onderweg, want veiligheid is onze prioriteit, zelfs als dat betekent dat we af en toe een praatpaal moeten opzoeken.
Zondagochtend: Het Grote Avontuur Begint
De zondag begon zoals een goede rijdag betaamt: met vers brood van bakker Dirk. Hij was keurig op tijd terug van de bakker en werd door iedereen als de onofficiële held van de ochtend beschouwd. Want zonder croissants en stokbrood? Geen rit.
De tocht was strak gepland: 79 kilometer stond er op het menu. De eerste kilometers waren een waar genot. Vals plat naar beneden, dat betekent eigenlijk: gratis kilometers! Iedereen had een glimlach van oor tot oor. Zelfs Kurt hield zich netjes aan de verkeersregels – een unicum dat menig wenkbrauw deed fronsen.
De eerste col kwam al snel in zicht. Kurt, Bert en De Sec rookten de vredespijp niet, maar sprongen als ongeduldige kikkers naar voren. De Sec verzamelde de eerste punten, terwijl Kurt en Bert het op een sprintje gooiden, waar Kurt als overwinnaar uit de bus kwam. Op de top werd er hergroepeerd, maar de hitte begon zijn tol te eisen. De temperatuur steeg richting de 42 graden, en het was nog vroeg in de dag. De zon voelde als een smidse op de rug, en het peloton begon stilletjes aan te mopperen.
De Hel van de Vier Cools
Col 2 en 3 brachten het peloton in de problemen. De schaduwloze beklimmingen voelden als een strijd tussen mens en natuur, waarbij de natuur het toch iets beter deed. De geplande terrasstop na col 2 kwam dan ook als een zegen. Even weg uit de zon, genieten van een verkoelend drankje. Maar helaas, de plicht riep weer, en de rit ging verder.
Voor Franky was col 3 het eindstation. Zijn hartslag tikte 180 aan, en dat was zelfs voor een doorgewinterde fietser zoals hij net iets te veel van het goede. Hij moest opgeven en de rest van de rit uitzitten, wachtend op de volgwagen – die er natuurlijk niet was. Col 4 werd een martelgang voor de overgebleven renners, en de conclusie was snel getrokken: morgen moeten we nóg vroeger vertrekken om de brandende zon voor te zijn.
Eind goed, al goed
Uiteindelijk, na wat een eeuwigheid leek, bereikte iedereen veilig de finish. De dorst werd gelesd met liters cola en water, terwijl het frisse zwembad voor de broodnodige verkoeling zorgde. Na een uurtje zagen de gebruinde gezichten er weer wat opgewekter uit, en begon het besef te dagen: dit was pas de eerste dag. Morgen wacht er weer een nieuwe uitdaging, en ondanks de vermoeidheid kijkt iedereen er stiekem al naar uit.
Conclusie van de dag: we hebben gezweet, we hebben gezwoegd, maar bovenal hebben we genoten. Op naar de volgende rit!
AI sec
Geen gegevens beschikbaar.