Woensdagavond, het moment waar half fietsend Vlaanderen naar uitkijkt… of toch zeker de NWO-ers. Vanavond zou kapitein Franky het peloton leiden. En hij had z’n huiswerk gemaakt: de route piekfijn voorbereid en de GPX-bestanden keurig doorgestuurd naar zijn trouwe superknechten. Alles in kannen en kruiken, zou je denken. Tijd om zich strategisch te verstoppen in het wiel van een ander en met een gerust hart wat benen te sparen.
Maar dan… Plot twist! 🎭
Net voor het vertrek werd Franky het slachtoffer van een heuse carjacking! Ja, je leest het goed: z’n mooie rit ging van een sportieve uitspatting naar een administratieve marathon bij de politie. Geen wattages voor Franky vanavond, wel verklaringen, processen-verbaal en waarschijnlijk een cold case in wording. Sterkte, kapitein!
Gelukkig zijn er bij NWO altijd knechten die klaarstaan. En hoe! Fred, de locomotief in mensengedaante, nam het voortouw en loodste het grote peloton — en groot was het zeker — doorheen het avondlandschap. Met de terugkeer van de intercontinentale delegaties uit Amerika (Bart) en Afrika (Fillu en Burt), was het eindelijk weer een peloton met body. Vakantie voorbij, nu weer kilometers vreten alsof het beleg op je boterhammen aankomt.
Afwezigen van dienst? De tempobeul (officieel gespaard voor Mallorca) en Jalabert, die in bed ligt te zweten zonder fietskleren aan. Snel herstel gewenst!
De rit zelf? Heerlijk. Beetje wind, maar niets waar het peloton zijn neus voor ophaalt. Zelfs Bart trapte vrolijk mee — of was het de jetlag, of een verdacht Amerikaans supplementje met veel klinkers in de naam?
Ter hoogte van Plassendale nam Vosje het heft in handen. Een kopbeurt met Zwitsers precisiewerk. Geen ontsnappingen meer, geen ontsnappers, enkel een strak tempo. Maar dan… 🥁
De brug van Zandvoorde.
Daar waar helden opstaan en benen verzuipen. Moteurtje, de stille van de avond (geel getemperd na zondag?) schakelde zijn innerlijke Tesla in en ging in turbo-modus naar de 50 km/u. Burt probeerde even mee te flitsen maar werd weer op aarde gedropt. Locomotief Fred en de sec beslisten om dan maar de jacht te openen. Het was zwoegen, zweten en zuchten, maar uiteindelijk werd Moteurtje weer ingerekend. De drie denderden verder naar ‘De Verloren Kost’, waar plots ook Remco opdook, vers uit de coulissen van het peloton.
De slotkilometers werden een koersje in de koers. Kopbeurten werden verdeeld als pintjes op café: eerst Fred, dan Moteurtje, daarna Remco en als toetje een beetje de Sec. De benen kraakten, de adem stokte, maar de vier hielden stand. Achter hen beet het peloton in het stuur — geen herkansing vandaag.
Finish!
De vluchters mochten de handen niet in de lucht steken (want stuur vasthouden is ook belangrijk), maar de vreugde was groot. Tijd om uit te bollen naar ons geliefd clubhuis: De Vlasschaard. Een drankje, een mop, een terugblik op Franky’s pech, en alweer een woensdagavond om in te kaderen.
Sec