Verslag

Wind, Wieltjeszuigers & Wielerwijsheid

De Paasvakantie is begonnen – tijd voor eieren, chocolade… en een uitgedunde wielerploeg. Slechts acht dappere NWO-strijders aan de start. Sommige renners zaten al op hun vakantiebestemming, anderen vermoedelijk nog met een paasklokkenkater in bed. Gelukkig was er één gastrijder, een frisse verrassing genaamd Jordy, die meteen zijn kans rook om zich te bewijzen.

Kapitein Fred, onze immer betrouwbare locomotief, had een ritje uitgewerkt met militaire precisie – rekening houdend met een venijnige oostenwind. Alleen, bij de start keek hij toch wat nerveus om zich heen. Geen Moteurtje, geen Tempobeul, geen Burt... "Help!" flitste het door zijn hoofd. Maar zijn vrees was onterecht. De Bike Boys waren present. En niet zomaar: Vosje, Tjess en de Sec zaten al warmgedraaid en klaar om te trainen met het oog op hun binnenkort geplande Mallorca-avontuur (waar blijkbaar ook tegen de wind in gefietst wordt – oefening baart zon).

De eerste kilometers verliepen volgens het klassieke NWO-script: Fred op kop, afgelost door een beurtrol van wilskracht en windbestendigheid. In de tweede waaier was het de voorzitter die zijn verantwoordelijkheid opnam – dat viel niet alleen op, maar werd ook in stilzwijgende dankbaarheid aanvaard door het peloton achter hem (en met "stilzwijgend" bedoelen we: puffend, zuchtend en met gesmeekte blikken om medelijden).

Maar waar renners werken, zijn ook… wieltjeszuigers.

Choco, ons officieus gecertificeerd wieltjesplakker niveau ProTour, had zich wederom strategisch gepositioneerd. Geen windvlagen voor hem – alleen de zoete zuiging van het peloton. Vosje kon erover meepraten: op een onbewaakt moment moest hij zijn plaats afstaan, alsof het een stoelendans was en Choco de muziek bediende.

Ook de Fondateur deed zijn duit in het zakje. Zijn typische “kwak links, kwak rechts”-techniek zette zelfs Jalabert op het verkeerde been, die daarna even controleerde of zijn achterrem niet sleepte (spoiler: die sleepte niet, maar zijn ego wel).

De rit laveerde knap doorheen De Haan en Wenduine – een ware wielerpostkaart. Richting Dudzele kregen we dan eindelijk het beloofde stuk met wind in de rug. De sfeer werd losser, de snelheid vaster, en het ego groter.

Tot… PSSST! Choco. Platte band.

Maar geen paniek. Kapitein Fred transformeerde in een pitcrew van Red Bull-niveau: band eraf, band erop, pomp erin, hup, gedaan – recordtijd. We zijn vrij zeker dat hij ondertussen ook nog even de ketting van Jordy smeerde en een koffietje zette voor de rest.

De finale verliep via de grindweg van de oude spoorweg – altijd goed voor wat chaos en platte tubes (of platte moppen). Alain en Frank probeerden stilletjes te ontsnappen. Maar Vosje, alert als altijd, rook onraad en haalde zijn vossige listen boven. Hij fluisterde iets tegen Jordy (vermoedelijk iets als “je mag straks de sprint winnen”), en samen zetten ze de achtervolging in.

De voorzitter besloot dat het tijd was om zijn moteur aan te zwengelen, en sloot aan. Alain en de Sec werden zonder pardon ingehaald, en plots stond er 100 meter voorsprong op het bord.

Maar toen… Ultimo kilometer! Alain, tot dan wat op reserve rijdend, ontbond zijn duivels. Fred ging mee, Frank en Jordy op het wiel – de rest van het peloton besloot op dat moment collectief dat dit een "niet-meer-meedoen-momentje" was.

En wie wint de niet-sprint?

De Sec. Uiteraard. Sluw, scherp, en net op tijd uit de wind gekomen.

In de Vlas nog leuk nagenieten en een traktatie van onze kapitein!
Hoogdag voor de koers vandaag.