Zondagmorgen, het perfecte fietsweer: een stralend zonnetje en zeven frisse NWO-renners aan de start. Kapitein Tjess had weer een route gekozen die recht uit het paradijs leek te komen. De rit begon verrassend kalm, met Vosje en Locomotief Fred als stille krachtpatsers. "Hier kunnen Burt en Wimpie nog wat van leren!" brulde de Fondateur, wiens stem door het peloton galmde alsof hij de wereld aan zijn voeten had.
Net toen iedereen dacht dat het een rustige koffiekoers zou worden, kwam Moteurtje in actie. Gistel bleek voor hem slechts een opwarmronde, en voor we het wisten, schoot het tempo omhoog. Toch bleef het peloton als een goed geoliede machine samen—gezellig, zonnig, en met een vleugje tegenwind, net genoeg om je levendig te voelen.
In Diksmuide werd even halt gehouden voor de verplichte fotostop—een vriendelijke herinnering voor de afwezigen dat zij iets misten. Daarna, op weg naar Oostende, geen omwegen via Leffinge. Nee, de echte mannen gingen rechtdoor, want wat is een fietstocht zonder een vleugje heroïek?
De laatste rechte lijn brak aan. Moteurtje gooide er nog een lap op, alsof hij net een raketmotor had aangezet. Locomotief Fred, duidelijk nog herstellend van zijn wereldreizen, moest passen. Maar daar kwam Vosje, met een gezicht dat sprak van pure vastberadenheid, en met moeite dichtte hij het gat op Moteurtje.
En de niet-sprint? Tja, was er ooit twijfel? De Cobra sloot zoals altijd af met een grijns die zei: "Moet dit nog uitgelegd worden?"
Geen gegevens beschikbaar.