Op dag twee van onze wieleravonturen werd besloten om de wekker eerder te zetten. We wilden de snikhete zon een stapje voor zijn. Na een avond vol verhitte discussies met onze burgemeester Bart stonden we bijna allemaal netjes op tijd klaar. Behalve Franky, die nog heerlijk aan zijn baxter lag te genieten. Hij koos voor een extra rustdag, of zoals hij het zelf zei: "De echte kampioen kiest zijn momenten!"
Om 8.20 uur vertrokken we vol goede moed voor een nieuwe rit van 75 km. Met vijf cols op het programma, maar dit keer niet om de haverklap, want de eerste col was al na 3 km. Wat een timing! Zes kilometer klimmen, waarvan de laatste kilometer in gravel. Gelukkig was Bert, onze gravel specialist, helemaal in zijn sas. Hij reed als een wervelwind, terwijl de rest van ons zich afvroeg wie het idee had gehad om "gravel" en "fietsen" in dezelfde zin te gebruiken.
De afdaling was iets minder fijn. Kurt had even een moment van paniek toen hij zich realiseerde dat zijn remmen misschien niet opgewassen waren tegen de steile en rotsachtige hellingen. We weten nu dat het geluid van piepende remmen niet alleen angstaanjagend is, maar ook een nieuwe versie van de "Remmen van de Rijdende Band" kan opleveren.
Na de afdaling ging het zowaar even rustig door pittoreske dorpjes. We fietsten door Grineau, waar de villa's zo sjiek waren dat je je afvroeg of NWO niet per ongeluk op een luxe vakantie uitgenodigd was. De klimmetjes volgden elkaar snel op, maar het probleem was niet de afstand of de hoogte, maar de warmte. De thermometer steeg alweer naar 38,8 graden, een temperatuur die je zou verwachten op een barbecue, niet op een fietstocht.
Naarmate de dorst toenam, raakten we allemaal door onze watervoorraad heen. In het dorp Maurice hielp een terrasje ons niet verder, want alleen een bronnetje fris water kon ons bekoren. Geen koude biertjes of verfrissende limonade, enkel de dorst van een wielrenner die met de zon in de strijd is.
De terugweg naar huis was een ware queeste, met de hitte in de vallei die ondraaglijk werd. We arriveerden als verzopen katten, maar met een gevoel van overwinning. We hebben het gehaald, en dat is wat telt!
Tot de volgende keer, maar niet morgen. Dan is het rustdag. En wie weet, misschien vindt Franky zijn weg terug naar de groep... of blijft hij gewoon genieten van zijn baxter!
Geen gegevens beschikbaar.